یاسین امانت الهی(فرشته سندرم داون)

                               بروادامه مطلب

الان که دارم این مطلبو می نویسم ساعت 3:8 دقیقه بامداده.رفته بودم تو وبلاگ یاسین جونم،این فرشته دوستداشتنی.مطالبی را که مامان مهربونش براش نوشته بود را می خوندم.انقدر گریه امانم را بزیده بود که دیگه کیبورد را نمی دیدم.تند تند واسه مامانش کامنت می ذاشتم و تحسینش می کردم. به خاطر این روحیه قوی و حس قشنگی که داره. به خاطر ایمان محکمی که داره.و در همین حین به خودم بدو بیراه میگفتم. می پرسید چرا؟به خاطر اینکه وقتی خودمو فقط برای یک لحظه جای مامان یاسین گذاشتم دیدم واااااااای. وای از منی که اینقدر ادعای دین و ایمانم می شه.به خودم گفتم: { اره. معلومه که وقتی همه چی ارومه،وقتی هیچ مشکلی نیست وهمه چی باب میلت پیش میره،احساس میکنی خیلی با ایمانی.اما خدا نکنه یه مشکل اینطوری نا قافل سر راهت سبز بشه،به زمین و زمان فحش می دی و استغفرالله از خدا هم طلبکار می شی.} شرمسار شدم پیش خدای خودم که تا وقتی این موارد را از نزدیک نمی بینیم همش از خدا توقع داریم. خدایا اینو بده. اینو می خوام و...اما وقتی چشممون به این مشکلات بزرگ میوفته تازه یادمون میاد که شکرگزاری کنیم. فقط می تونم بگم: {بارالها،شرمسارم.به عظمتت مرا ببخش.}دوستای خوبم که به ما سر می زنید،پیش یاسین کوچولو هم برید که وبلاگش هم مثل اسمش مقدسه.وبلاگ یاسین خیلی قشنگه. هم به خاطر وجود نازنینش و هم به خاطر اینکه وقتی وبلاگش باز میشه اول به یاد خدا میوفتی وعطر خدارو با تمام وجودت احساس می کنی.نوشته های مادر بی همتاشو بخونید ،براش کامنت بزارید تا بدونه که که مهم نیست هر کدام از ما کجا و تو چه شرایطی هستیم.مهم اینه که یاسین تو همه جای دنیا خاله های زیادی داره که از ته دل دوسش دارن.